آدم(!)‏با خوندن اين پست،‏ياد يه شعر تكراري اما با مفهوم ميوفته:

زندگي صحنه ي يكتاي هنرمندي ماست

هر كسي نغمه ي خود خواند و از صحنه رود

صحنه پيوسته به جاست

خرم ان نغمه كه مردم بسپارند به ياد ...

(يه روز يه دل تصميم ميگيره سنگ بشه،‏ميره قاطي سنگ ها ... عاشق يه سنگ ديگه ميشه!)